اشعار

بسترت جـمع شد اما اثـرت هست هنوز           بالشی خیس، ز چشمان ترت هست هنوز

رنگ این پارچۀ بستـر تو گـلگـون ماند           اثـری از بـدن مخـتصرت هـست هـنوز

ای پرستوی مهـاجر سفـرت کـشت مرا           کوچ کردی و در این لانه پرت هست هنوز

رسمش این بود که تنها بروی بی‌حیدر؟           شوق رفتن به دل همسفرت هست هنوز

راستی حال تو خوب است، خوشی بانویم؟!           اثـر زخـمِ همان میخ درت هست هنور؟

خوب شد پهـلوی تو، درد نداری دیگر؟           با تو آن دردِ شدید کـمرت هست هنوز؟

ناله‌های حسنت از همه جانسوزتر است           نیمه‌های دل شب نوحه گرت هست هنوز

زیـنـبت زنـده کـنـد یـاد تو را در خـانـه           اصلا انگار، که چادر به سرت هست هنوز

جای من هم به روی محسن مان بوسه بزن           پشت این در، اثری از پسرت هست هنوز

بی‌تو يا فـاطـمه با محـنت دنـيا چه كنم           وای با اينهمه غم، بی‌كس و تنها چه كنم
گيرم امروز به صد محنت و حسرت گذرد           چونكه فردا برسد، با غـم فـردا چه كنم

بی‌تو دنياست مرا، همچو كويری سوزان           دور، از سايه‌ات اي شاخۀ طوبی چه كنم
آتـش فـتـنه ز خـامـوشي تو روشـن شد           در چنين مهلكه، ای بضعۀ طاها چه كنم
من به درياي غمت كشتي طوفان زده‌ام           پاي بندم به تو و غرق به دريا چه كنم
اي كه در رحلت احـمد بگـرفـتی دستم           حـال كز داغ تو افـتاده‌ام از پا چه كـنم
در دل شب، ز يتـيمان تو پـنهـان گـريم           گر صدايـم شنـود زينب كـبری چه كنم
شجـر آل نـبـي كنده شد از ريـشه دگـر           شاخه بشكست و، ثمر ريخت خدايا چه كنم
گر محـمـد نگـرد سيـنۀ مجـروح تو را           يا كـند روي كـبـود تو تـماشـا چـه كـنم

پرده از روی گناهان چو حسان بردارند           گر شفاعت نکند حضرت زهرا چه کنم

قرار من چه کسی بعد تو قـرار علیست            پس از تو بانوی خانه! که خانه دار علیست؟

تو جـسم و جان منی بین قـبـر خوابیدی            و این مـزار، مزار تو نه؛ مـزار علیست

دلیل خیسی این خاک، اشک نیست فقط            کمی هم از عرق روی شرمسار علیست

تو یاس بودی و در باغ، پرپرت کردند            عجیب نیست اسیر خزان، بهار علیست

پس ازتو آنچه سپید است گیسوی حسن است            پس از تو آنچه سیاه است روزگار علیست

غـذای دیـشـبـمـان دستـپـخت زینب بود            چنان تو و پدرت، دخترت کنار علیست

دری که سوخته، دارد هنوز می سـوزد            چرا که مستمع روضه های یار علیست

منم که ماندم و لبخند و طعنۀ یک شهر            وگـرنه خـانـۀ تو نزد کـردگار عـلیست

ای داغ عشق بر جگـر خـون فشان تو            وی لالـه زار زخــم، تـن ارغـوان تـو

ای آخــریـن بـهـانـۀ شــادابـی عــلــی!            در اول بــهـــار رسـیـــده خــزان تــو

ای مـاه روشـن شـب قـدر من، آفـتاب            پنـهـان شـده ست در نـظـر مهربان تو

در آزمـون عـشق عـلی صبر می کنی            اما چـه سـخـت مـیـگـذرد امـتـحـان تو

با ضعف شانه بر سر دردانه می کشی!           ای مـن فــدای خـسـتـگـی بــازوان تـو

دیدم زمان غسل تو، دریای سرخ من!            در خـون نشسته بود کران تا کران تو

پنهـان شدی که حـافـظـۀ چند قرن بعد            از نـالـه های خـاک بـگـیـرد نـشان تو

آه از خـونـاب دل چشم عـلی نمناک شد           قلب هستی زین مصیبت پاره شدصدچاک شد

ریخت ازچشم فلک، باران اشک جبرئیل           تا ز داغ فـاطـمـه قلب عـلی غمناک شد

ناله زد آن شب تراب از ناله های بوتراب           شـعـله ور از آتش غـم سینۀ افـلاک شد

نیمه شب دور و نهان از دیدۀ اهـریمنان           خاتمی درپیش چشمان سلیمان خاک شد

ناگـفـتـنـی سـت درد دل مــرتـضـای تـو            در خانه ام ببین كه چه خالیست جای تو

هر شب به جای آب و غذا غصه میخورم            یادش به خیر بر سر سفـره غذای تو...

صبر زیـاد و عـمـر كمی می كـنم طلب            پـایـان هـر نـمـاز خـودم از خــدای تـو

بی اخـتـیـار فـاطـمـه جـان گـریه میكنم            از گـریـه های نـیـمـه شب بچـه های تو

زهرا درست از شب دفنت به این طرف            هر شب حـسن گـرفـتـه بـهـانه برای تو

با گریه اش حسین هم از خواب می پرد            تـازه شـروع میـشـود از نـو عـزای تـو

بــاور نمـی كـنند كه از خـانـه رفـتـه ای            احـسـاس می كـنـنـد می آیـد صـدای تـو

در پـیـش بچـه های تو شـرمنده تر شدم            وقـتـی نـشد كه خـتـم بـگـیـرم بـرای تو

امـروز مـدفـن تـو غـریـبـانـه مـانـده تـا            از یــاد شـیـعـیـان نــرود مـاجــرای تـو

بی نگاهت؛ بی نگاهت؛ مُرده بودم بارها           ای كه چشمانت گره وا میكنند از كارها

مهر تو جاری شده در سینۀ دریا و رود           دور دستاس تو می چرخند گندمزارها...

بازهم چیزی به جز نان ونمك در خانه نیست           با تو شیـرین است اما سفـرۀ افـطارها...

باغ غمگین است، لبخندی بزن تا بشكفند           یاس ها، آلاله ها، گل پونه ها، گـل نـارها

برگ های نازكت را مرهمی جز زخم نیست           دورت ای گل، سر بر آوردند از بس خارها

بعد تو دارد مدینه غربتی بی حد و مرز           خانه های شهر؛ درها؛ كوچه ها؛ دیوارها

نخل های بی شماری نیمه شب ها دیده اند           سر به چاه درد برده كوه صبری، بارها

سـوخـتـم ز آتش داغ تـو نـدانـم چه کـنم           شـرر افـتـاده به غـمـخانـۀ جانم چه کنم

بعد تو بیکس و بی یـاور و تنـهـا شده ام           رفته از دست برون تاب و توانم چه کنم

روز بر روز تو می نالم و شب بر شب تو           برده طاقت ز کـفـم اشک روانم چه کنم

مانده ام با که بگـویم که چـه آمد بـسـرم           عـقـدۀ دل شـده این راز نـهـانـم چه کنم

آن نـشـانی که تو بر سینه زدی از امت           بردی ای دوست ندادی تو نشانم چه کنم

زندگی مشکل و در سینه نفس تنگ شده           عاجز از گفتن آن مـانـده زبـانم چه کنم

آب از دیدۀ خونبار به بارم شب و روز           که شدی کشته تو ای تازه جوانم چه کنم

رفـتـی آخـر ز بـرم یـار ستـمـدیـدۀ مـن           همه شب تا به سحر اشک فشانم چه کنم

"کربلایی " به عزای تو بگفتا به فغـان           مانده است از غم تو نطق و بیانم چه کنم

منم شمعی که از جان دادن پروانه میلرزد           به روی گونه هایم اشک، دانه دانه میلرزد

از آن روزی که دشمن پشت پا بر هستی من زد           دل ویـرانـه ام از دیـدن بیـگـانه میلرزد

چرا ازمن حسن حرف دلش را میکند پنهان           چه بغضی در گلو دارد که بی تابانه میلرزد

حسینم روضۀ دیوار و در هر لحظه میخواند           زمین و آسمان همراه این دردانه میلرزد

پریشان است موی کودکانم، فاطمه برگرد           ببین با آه طفلان تو دارد شـانه میـلرزد

چه آمد بر سر این خانه بعد از رفتنت بانو           صدای در که می آید تـمام خانه میلرزد

همسایه ها به مجـلس خـتـمـت نیـامـدند            من بودم و همین دو سه تا بچه های تو

خیلی به مجـتبای تو بر خورد فـاطـمـه            فـامـیـل کـم گـذاشـت بـرای عــزای تـو

جـای تـمـام شـهـر خودم گـریه می کنم            ازبس که خالیست در این خانه جای تو

زهـرا مرا ببخش، که نگـذاشت غـربتم            یک خـتـم بـا شـکـوه بـگـیـرم بـرای تو

از دست گریه های تو، راحت شد این محل            شـکـوه نـمی کـنند به من از صـدای تو

ای هـمـه عـالم امکان به فدایت، مادر          عالمی ریزه خور خوان عطایت، مادر

کـیـستی تو که خـداونـد جـهـان آورده          سورۀ کـوثـر خود را ز برایت، مـادر

تو که هستی که نبی با همۀ قرب مقام          بـارهـا گفته که جـانـم به فدایت، مادر

ای که از فهم فراتر بود اوصاف شما          عقل مانده ست به توصیف و ثنایت، مادر

پایش از عـرش فراتر برسد آنکس که          نـوکـری کرده و افتاده به پایت، مادر

هر کسی مهر علی داشت و اولاد علی          گـشـتـه او شـامل آیـات دعـایت، مـادر

بی حرم خواندن تو ظاهر امر است ولی          هست عالم همه جا صحن و سرایت، مادر

از نـوک میخ در سوختـۀ خـانۀ وحـی          می چکد خون تو در راه ولایت، مادر

با دعای تو همه خلق حـسیـنی شده اند          جان به قـربان غـم کـربـبـلایت، مـادر

همـۀ ارض و سـمـاوات بهـم می ریزد          تا ز گـودال رسد سـوز صدایت، مادر

اشـک من است نـم نـم بـاران بی کسی            بغض گـلـو است آیت پـنهـان بی کسی

باید که از مـدیـنـه به جـایـی دگر رویم            زهـرا، مـدینه هم شده زنـدان بی کسی

یک عـمـر میـزبـان دل بی کسـان شدم            حـالا بـبـین عـلـی شده مهمان بی کسی

پرسیدی از چه زانوی خود را بغل کنم؟            این است چون نـشـانه دوران بی کسی

این روزها مغـیـره شده خـار چشم من            جز صبر نیست چاره و درمان بی کسی

لـبـخـنـد تو بـرای دل خـسـتـۀ من است            چون آب، روی آتش سـوزان بی کسی

ای کاش اجـل سراغ مرا هم گرفته بود            مرگ است، بی تو فاطمه پایان بی کسی

بهشت جـلـوۀ نـور جـلالی زهـراست            پَر مـلائـکه در خانه قـالی زهـراست

دخـیل بسته به نخ های چـادرش مریم            همین دلیل مقـامات عـالـی زهـراست

مقام خادمه اش آرزوی هر ملک است            خدیجه خـادمۀ خـردسـالی زهـراست

ملیکه ای که علی نیز سرورش خوانده            علی که شاه حجاز است و والی زهراست

نگاه فـاطـمـه از خاک فضه می سازد            طلا غبار ظـروف سفـالی زهـراست

دوشنبه میرسد از راه و باز مـژگـانم            غبار روی ضریح خـیالی زهـراست

برای جـلـوۀ مهـتاب روز او شب شد            ظهور نـور علـی در لیالی زهـراست

شکست پهلوی زهرا، شکسته شد حیدر            عـلـی که آیـنـۀ لا یـزالـی زهـراسـت

هـنـوز شـانـۀ دیـوار مـی زنـد فـریـاد            کـه داغـدیـدۀ قــدّ هـلالـی زهـراسـت

نـفـرین خـدا بـاد بر آنکـس که تو را زد           آتـش به دل سـوخــتــۀ شــیــر خــدا زد

نـفـرین خـداونـد بـر آن دست که نـاگـه           برصورت چون برگ گـل مـادر ما زد

خـامـوش شـده خـانـۀ مـا خـیـر نـبــیـنـد           آنکس کـه لـگـد بر در این بیـت ولا زد

بـی مـادرمـان کـرد مـیـان در و دیـوار           آنقـدر که بر پهلـویت از روی جـفـا زد

تـا مـادرم افـتـاد زمیـن، رحـم نـکـرد و           یک ضربه به مادر زد و یک ضربه به ما زد

بـدجـور غـرور پـدرم خـرد شد آنـروز           تا دیـد که یک مـرد به تو ضربـۀ پا زد

حق بُردن و سیلی زدن و سینه شکستن           داغــی شـد و آتــش بـه دل آل عـبـا زد

نیمه شب گرد سپیدی بر خضاب افتاده است           کوه غم بر شانه های بوتراب افتاده است

شاخه های یاس دارد بر زمین می افتد و           در میان غنچه هایش اضطراب افتاده است

زخم و پهلو، میخ و سینه، خون و بازوی کبود           بر دو دستش زخم سنگ آسیاب افتاده است

بافۀ موهای دختـر بین دستانش رهاست           چشمهای بی فروغش رو به خواب افتاده است

آیه آیه سوره سوره نور می آید به گوش           جبرئیل از عرش دنبال جواب افتاده است

از ندامت میخ سر کوبیده بر دیوار و در           بر تن وجدانش انگاری عذاب افتاده است

یاس دیگر بر زمین افتاده، بین کوچه ها           بوی نرگس می وزد عطر گلاب افتاده است

از فـاطـمه؛ از وفا به مولاش؛ بگو            از راز و نیـاز دل شبهـاش.. بگـو

در روضـۀ فـاطـمـه؛ هـمـیـشه اول            یک ذره از آن خـطبۀ غـراش بگو

************

فـرقـی نکند کـدام سـو ...بـنـشیـنید            هر جا شده در مجلس او بنـشیـنـید

در روضـۀ فـاطـمـه مـقـیـد بـاشیـد            با حال خضوع و با وضو بنشیـنید

************

سر بسته بگـو روضـۀ میـخِ در را            اینـقـدر مسـوزان دل پـیـغـمـبـر را

زنهـار که باغـبـان نـفـهـمـد؛ یعنی            آهـستـه بخـوان روضۀ نیـلوفـر را

آسمان ساز، ملک ساز، کبوتر ساز است           دست بر هر ملکى که بزند پَر ساز است

مــادرى بـود که در قـالـب دخـتــر آمـد           چون نمیخواست بفهمند پیمبر ساز است

مـولـد شـیــرخــدا بـود نـدادش تـغـیــیـر           ورنه زهرا نظرش کعبۀ دیگر ساز است

تا بـبـیـنـیـم که زهــرا چـه تـدارک دیده           لـیـلـة الـقـدر خـداونـد مـقـدّر سـاز است

کم ما را که گـرفته است زیـادش کـرده           این کریمه کرمش چـند برابر ساز است

سنـگ دادیـم در خـانـه طلایـش کـردنـد           فاطمه جاى خودش، خادمه اش زر ساز است

جـنّـت از رد شـدن فــاطـمـه آبــاد شـده           بسکه رد قـدم فـاطـمـه مرمر ساز است

دل بى قیمت و بى ارزش ما ارزش یافت           دل سپردن به غم فاطمه گوهر ساز است

حوض کوثر گه تقـسیم مقسم میخـواست           کوثرعرش خودش ساقى کوثر ساز است

انـبــیــا آرزوى خــادمـى اش را دارنـد           شاه بانوى على؛ فضه و قـنبر ساز است

حُبّ زهـرا و عـلى لازم و ملـزوم همند           حب این دو ست که سلمان و ابوذر ساز است

گـر دهـان باز کـنـد صبح قـیـامت بـدمد           آه آه جـگـر سـوخـته محـشـر سـاز است

دیـده آن گـاه که با اشـک مـلاقـات کـنـد           رزق گـریـه طلب از مادر سـادات کـند

گریه هرکس نکند معرفتش کامل نیست           گرچه صد مرحله تحصیل اشارات کـند

روز محـشر که همه؛ دیـدۀ گریان دارند           نـوکـر فــاطـمـه آن روز مـبـاهـات کـنـد

می زنـد از قـفـس عـالـم خـاکـی بیـرون           هر که با سیـنه زنی سیـر سمـاوات کند

یا عـلـی گـفـتـم و با مـنـکـر زهرا گفتم:           بـرود تــوبـه کـنـد تـرک عـبـادات کـنـد

این چه سری است که در بضعة منّی جاری است           که جهان حیرت از این کشف و کرامات کند

وصف نور تو نه در حد زبان بشر است           که خـدای تو فـقـط قـدر تو اثـبـات کـنـد

آه و افسوس که این قوم نشد بعد رسول           حرمت اشک تو را خوب مـراعات کند

زخـم پهلوی تو با قلب عـلی کاری کرد           سالها گریه بر این عـمق جـراحـات کند

آنکه سیـلی به تو زد هـیـزم دوزخ باشد           همه شب تا به سحـر گرچه مناجات کند

دستی به پهلـو دارد و دستی به دیـوار            داده ست تکــیـه مـادر هستی به دیوار

هرلحظه دردی تـازه داغی تـازه دارد            در چشم خود غـم های بی اندازه دارد

مـثـل شبـی تـیـره ست دنـیـای مـقـابـل            تنـهـا هـلالی مـانـده از آن مـاه کـامـل

گاهی که بر دیوار و در دارد نگـاهی            آهــی بـه لـب مـی آورد از درد آهــی

لبـریـز از دردست اما غـرق احـساس            دستی به پهلو دارد و دستی به دستاس

آه ایـن نـسـیــم بـا مـحـبـت، مــادرانـه            دستی کـشیده بر سر و بر روی خـانه

شـرمـنـدۀ احـسـاس او شد خـانه داری            با هر نـفـس آه از در و دیـوار جـاری

شب، نیمه شب خسته شکسته، مات، مبهوت            دستی به سر میگیرد و دستی به تابوت

از خـانـه بـیـرون می رود نـابـاورانـه            جان خودش را می برد بر روی شانه

خورده گره با گرد غربت سرنـوشتش            در خاک پنهان می شود پنهان بهشتش

نـفـسی علی ... آه از دل پر درد او آه            یـا لـیــتـهــا... آه از دل پــر درد او آه

عـلـی کـه آیـنـۀ روشن خــدای تـو بــود           همیشه آیـنـه‌اش روی حـق نمای تو بود

حدیث قدسی «لولاک» معتبر سندی است           که هرچه کرد خدا خلق، از برای تو بود

به خشت خشت سرایت، بهشت بَرد حسد           که تـوتـیـای مَلک گَردِ بـوریـای تو بود

مَلک حضور تو را در نمـاز عاشق شد           ولیک شیـفـتـه‌تر از مَلک خدای تو بود

ز پا نـشـسـت عـلـی تا تـو راه می‌رفتی           که دید دوش حسین و حسن عصای تو بود

نگاه بی‌ رمقت با عـلـی سخـن می‌گـفت           زبـان درد دلـت در نـگـاه‌هـای تـو بـود

بـه خـانـۀ دل او نــور داد و دلـگـرمـی           جواب گرم سلامی که با صدای تو بود

ز گریه‌ات همه هستی به گریه می‌افـتاد           همین نه شهر مدینه پر از نوای تو بود